« ..... تا به نام عیسی هر زانویی خم شود.» (فیلیپیان 2 : 10)

یک برهمن جوان روزی نزد مبشر مشهور «استانلی جونز» (E. Stanly Jones) آمد و به او گفت:«گفته های شما طرفداران بسیاری پیدا کرده است. خوب می بود اگر مسیح را تنها به عنوان یکی از طرق موجود موعظه می کردید. طرق دیگر هم وجود دارد. ما کریشنا را دوست داریم. عده ای کالی را دوست دارند. اگر این را بپذیرید، تمام هندوستان به حرفهای شما گوش خواهند داد.»

این وسوسه از همان آغاز مسیحیت وجود داشت. امپراطوری روم در قبال مذاهب بسیار بردبار بود. ایشان با خوشحالی مسیح را به عنوان یکی از خدایان پانتئون می پذیرفتند – در ردیف دیانا، مارس، آپولون، میترا و امپراطوران. آنچه که منجر به شکنجه و آزار مسیحیان اولیه گردید، اصرار بر روی این مطلب بود که مسیح تنها طریق است و تمامی دیگر طرق کذب هستند.

شخصأ خیلی می پسندیدم اگر طرق بسیاری وجود می داشت. اما عالم به هیچوجه بر طبق خواسته های من بنا نشده است. کسی خردمندتر از من که همه چیز را بهتر می داند، آن را خلق کرده است. من باید آن را بپذیرم. من نمی توانم تصمیم بگیرم که انسانها چگونه باید نجات یابند. خالق عالم تنها یک طریق نجات را مشخص کرده است.

عیسی مسیح را بپذیرید تا نجات را یابید. اگر او را رد کرده، نادیده انگارید، نجات ابدی را نخواهید داشت. مسأله به همین سادگی است که می بینید. خدا در مورد ذوق و سلیقهء ما از ما سؤال نمی کند. ما میل می داشتیم که فقط بهشت وجود می داشت، اما جهنم نیز وجود دارد. خیلی راحت می توانید از آن اجتناب کنید.